تقویم را که مینگرم به ۲۷ شهریور رسیده ایم. روز بزرگداشت شهریار، شاعر معاصر که از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی، «روز شعر و ادب فارسی در ایران» نامگذاری شده است. اینکه چرا روز بزرگداشت شهریار را برای نامگذاری این مناسبت برگزیده اند، قطعاً دلایل بسیاری میتواند داشته باشد، اما مهمترین دلیل این است که […]
تقویم را که مینگرم به ۲۷ شهریور رسیده ایم. روز بزرگداشت شهریار، شاعر معاصر که از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی، «روز شعر و ادب فارسی در ایران» نامگذاری شده است.
اینکه چرا روز بزرگداشت شهریار را برای نامگذاری این مناسبت برگزیده اند، قطعاً دلایل بسیاری میتواند داشته باشد، اما مهمترین دلیل این است که شهریار *«راه سوم»* را برگزیده بود.
در دورانی که دستهای پنهان (روس – پان ترکها) آذربایجان عزیز را گرفتار فتنه تجزیه طلبی کرده بودند، شهریار به جای همنوایی با تجزیه طلبان (راه اول) و یا به جای سکوت و بی تفاوتی بی نتیجه (راه دوم) سرودن شعر به زبان فارسی و دفاع از یکپارچگی ایران عزیزمان را انتخاب کرد (راه سوم) و با گفتن این بیت شعر؛
«اختلاف لهجه ملیت نزاید بهر کس»
الگوبرداری خود از استاد نادیده اش فردوسی را عیان ساخت.
چرا که فردوسی هم در زمانی که ایران تحت سیطره اقوام مهاجم، در حال وادادگی فرهنگی و پذیرش استیلای اقوام مهاجم بود، به جای پذیرش و همنوایی با جریان سلطه (راه اول) و یا به جای بی تفاوتی و سکوت بی نتیجه (راه دوم) سرودن شاهنامه را آغاز و به سرانجام رسانید (راه سوم) تا زبان و فرهنگ ایرانی را از گزند روزگار در امان بدارد و چه زیبا گفته است؛
بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی
*«راه سوم»* راه و روشی است که ما بختیاریها و فرهنگمان نیز با آن بیگانه نبوده ایم.
داراب افسر بختیاری نیز که در دوران تجددگرایی پهلوی زندگی می کرد،به جای همنوا شدن با جریان مسلط آن روزگار (راه اول) و یا سکوت و بی تفاوتی بی نتیجه (راه دوم) با سرودن شعر به زبان لُری بختیاری (راه سوم) همانند خدمتی که فردوسی بزرگ در قبال زبان فارسی انجام داد را برای حفظ زبان لُری بختیاری انجام داد که این هنرنمایی را میتوان در اشعاری مانند خدائیه، هُمیلا، رستاخیز مسجدسلیمان به خوبی مشاهده کرد.
البته در زمینه هنر نیز آبهمن علاالدین، پس از مدتها رِخوَت و سُستی حاکم بر روند ترویج فرهنگ و بختیاری، به جای همنوایی با آن رخوت و سستی دوران مذکور (راه اول) و یا به جای بی تفاوتی و سکوت بی نتیجه (راه دوم) با خواندن آوازهای ماندگاری به زبان لُری بختیاری، این زبان را مجددا احیاء نمود. (راه سوم) مال کنون، کوگ تاراز، بهیگ و . . . تا ابد جزو سرمایه های فرهنگی این مرز و بوم خواهند ماند.
«راه سوم» که این بزرگان برگزیده بودند در حقیقت، راهی است که با بیزاری جُستن از شرایط نامطلوب در هر دوران و همچنین با پایان دادن به سکوت و بی تفاوتی های بی نتیجه شروع شده و در قالب یافتن راهی جدید با ایده و روش های نو محقق میشود.
«راه سوم» مختص یک دوران و یک عرصه خاصی نیست. بلکه راهی است که شهروندان ما و مخصوصاً قشر جوان در همه عرصههای فرهنگی، سیاسی (انتخابات پیش رو) و اجتماعی می توانند مورد استفاده قرار دهند.
Δ