از امید تا انفعال؛ضرورت تشکیل شورای همگرایی حامیان دولت در خوزستان

ساسان اشکش
معین ستادهای امید خوزستان در انتخابات

با گذشت بیش از یک‌سال از پیروزی دکتر پزشکیان در انتخابات ریاست‌جمهوری و نه بزرگ مردم به جریان حاکم پیشین، امیدی تازه در دل رأی‌دهندگان جوانه زد؛ امیدی به تغییر، به بازگشت عقلانیت و اصلاح‌طلبی در مدیریت کشور. اما آنچه در عمل رخ داد، به‌ویژه در استان خوزستان، فاصله‌ای فزاینده میان بدنه حامیان دولت و نماینده عالی آن در استان بود؛ فاصله‌ای که امروز به دلسردی و تردید بدل شده است.

شعار «وفاق ملی» که با هدف کاهش تنش میان گروه‌های سیاسی مطرح شد، نه‌تنها به همگرایی نینجامید، بلکه بهانه‌ای شد برای میدان دادن به چهره‌های منتسب به جریان رقیب اصلاح‌طلبی. این روند در خوزستان بیش از هر جای دیگر خود را نشان داد؛ جایی که فاصله میان استاندار و بدنه ستادی و مردمی حامی دولت هر روز بیشتر می‌شود.

مردمی که با امید به تغییر پای صندوق آمدند، امروز با عملکردی مواجه‌اند که نه‌تنها وعده‌ها را محقق نکرده، بلکه با حذف چهره‌های ستادی و بی‌توجهی به مطالبات انتخاباتی، صف مخالفان را گسترده‌تر کرده است. ستادهایی که در روزهای پرشور انتخابات با نام‌هایی چون «مرکزی»، «امید»، «یاران»، «مردمی» و حتی اصولگرایان اعتدال‌گرا از دکتر پزشکیان حمایت کردند، اکنون در حاشیه قرار گرفته‌اند.

این پایگاه رأی گسترده، سرمایه‌ای استراتژیک برای دولت و شخص رئیس‌جمهور است؛ سرمایه‌ای که اگر به‌درستی ساماندهی نشود، به‌راحتی از دست خواهد رفت. اکنون زمان آن رسیده که این ستادها در قالب یک کارگروه همگرا و فراگیر، خارج از ساختارهای اداری، گرد هم آیند و پیگیر مطالبات مردمی و ستادی باشند.

تشکیل «شورای همگرایی حامیان دولت» در استان خوزستان، متشکل از نمایندگان منتخب تمامی ستادهای رسمی، می‌تواند راهکاری عملی برای بازسازی اعتماد، احیای امید و جلوگیری از ریزش پایگاه رأی باشد. این شورا باید مستقل، مطالبه‌گر و متعهد به آرمان‌های انتخاباتی باشد؛ پیش از آن‌که دیر شود و رأی‌دهندگان، امید خود را به تغییر از دست بدهند.